Mooi loop...

 

Verlies. Deur die woordeboek omskryf as iets wat verloor word of verlore is. Om selfs net die woord te sê, laat mens seerkry. Iets wat was, is nou nie meer nie. Iemand wat was, is weg.

Verlies kom dikwels met ‘n gevoel van verlorendheid. ‘n Hartseer so diep dat jy vir ‘n ruk nie mens voel nie. Vir ‘n tydjie, kan dit jou laat voel asof jy maar ‘n skaduwee van jou ou self is. Vir dae-lank is jy oukei, en op ‘n dag bars die huil weer soos ‘n damwal wat breek, in jou oop.

My ma sê altyd dat die dood die één ding is waaraan mens net nooit heeltemal gewoond raak nie. Ek stem met haar saam. Ons weet tog dat selfs die dood oorwin is, maar as mens, doodgewone mens, kry ons harte dikwels swaar.

Vir my eie swaar dae, toe verlies soos ‘n berg op my skouers kom sit het, was dit Ram Dass se sêding: We’re all just walking each other home, wat my kruk was. Die skielike onthou dat almal maar vir ‘n rukkie aan mekaar geleen is. Dat jy juis dáárom moet seker maak dat jy so ver as menslik moontlik, die pad mooi met mekaar stap. Dat ons tot op ‘n punt saamloop en dan iewers langs dié weg mekaar moet groet.

Vir elke skriflesing oor die dood en verlies, belowe die Here vertroosting. Maar die boodskap lê nóg vir my in lewe. Levitikus 19 én Mattheus 22 sê dat jy jou naaste soos jouself moet  liefhê. En as jy iemand liefhet, wil jy hê dat hulle moet mooi loop, oukei moet wees. Die mooi daarvan is dat jy dan – terwyl hulle nog lewe – só mooi met hulle saamstap, dat jy selfs in die oomblik van verlies ‘n tevredenheid in jou voel. You did not only walk them home, but you walked them home well.

Mag elke hart gevul met verlies, iewers langs die pad vrede vind. En mag dié van ons wie se pad nog wandel, onthou om mooi te loop. Alleen óf langs mekaar.

Liefde,

Alvené